اميد در زندگاني بشر آنقدر اهميت دارد که بال براي پرندگان

روزي تصميم گرفتم که ديگر همه چيز را رها کنم. شغلم ‏را، دوستانم را، زندگي ام را! به جنگلي رفتم تا براي آخرين بار با خدا ‏صحبت کنم. به خدا گفتم: آيا مي‌ تواني دليلي براي ادامه زندگي برايم بياوري؟ و جواب ‏او مرا شگفت زده کرد؛ آيا درخت سرخس و بامبو را مي‌بيني؟

پاسخ دادم : بلي.

فرمود: ‏هنگامي که درخت بامبو و سرخس را آفريدم، به خوبي از آنها مراقبت كردم، به آنها نور ‏و غذاي کافي دادم. دير زماني نپاييد که سرخس سر از خاک برآورد و تمام زمين را فرا ‏گرفت اما از بامبو خبري نبود. من از او قطع اميد نکردم. در دومين سال سرخس‌ها بيشتر ‏رشد کردند و زيبايي خيره کننده‌اي به زمين بخشيدند اما همچنان از بامبوها خبري نبود. ‏من بامبوها را رها نکردم. در سالهاي سوم و چهارم نيز بامبوها رشد نکردند. اما من ‏باز از آنها قطع اميد نکردم. در سال پنجم جوانه کوچکي از بامبو نمايان شد. در ‏مقايسه با سرخس کوچک و کوتاه بود اما با گذشت شش ماه ارتفاع آن به بيش از ‌١٠٠ فوت ‏رسيد. پنج سال طول کشيده بود تا ريشه‌‏هاي بامبو به اندازه کافي قوي شوند. ريشه‌هايي ‏که بامبو را قوي مي‏‌ساختند و آنچه را براي زندگي به آن نياز داشت را فراهم مي ‌کرد.

آيا مي‏‌داني در تمامي اين سالها که تو درگير مبارزه با ‏سختي‌ها و مشکلات بودي در حقيقت ريشه‌هايت را مستحکم مي‌‏ساختي؟! من در تمامي اين مدت ‏تو را رها نکردم همان‌گونه که بامبوها را رها نکردم.

‏هرگز خودت را با ديگران ‏مقايسه نکن. بامبو و سرخس دو گياه متفاوتند اما هر دو به زيبايي جنگل کمک مي کنند. ‏زمان تو نيز فرا خواهد رسيد تو نيز رشد مي ‏ کني و قد مي‌کشي!

از او پرسيدم: من ‏چقدر قد مي‏‌کشم؟

‏در پاسخ از من پرسيد: بامبو چقدر رشد مي‌کند؟

جواب دادم: هر ‏چقدر که بتواند.

‏گفت: تو نيز بايد رشد کني و قد بکشي، هر اندازه که ‏بتواني…

نویسنده: اکرم عادلخانی