۵۰۰ هزار تومان دستمزد یک هفته سیاه‌رویی

منطقه خراسان، کار عیب نیست اما کار اجباری و از روی ناچاری شاید عیب باشد البته نه برای کارگرش، که برای کارفرمایانی که صورت آدم‎هایی را سیاه می‌کنند که دل‌هایی دارند به وسعت عشق به خانواده و فرزندانی که چشم انتظار لقمه نانی و سبزی پلوی شب عید هستند و چنین است که حاجی‌فیروزهای مشهدی برای یک هفته سیاه‌رویی خود ۵۰۰ هزار تومان دستمزد می‌گیرند.

کارشناس تبلیغات فروشگاهی که آگهی استخدام حاجی‌فیروز‌ها را پیگیری می‌کند، می‌گوید: حدود ۱۰ نفر طی ۲ روز گذشته برای اجرای این نقش مراجعه کرده‌اند؛ تحصیلات آنان دیپلم و زیر دیپلم است اما در سطح دانشجو یا لیسانس مراجعه نکرده‌اند.

وی می‌گوید: ترجیح می‌دادیم از میان دانشجویان رشته‌های هنری مانند تئاتر عهده‌دار این شغل یک هفته‌ای می‌شدند! اما تاکنون هیچ دانشجوی تئاتری مراجعه نکرده است.

نام «حاجی فیروز» و ویژگی‌های خاص امروزین او، همچون پوشاک سرخ و سیاهی چهره و ترانه‌های ویژه‌اش، سنتی کاملا جدید و خاص تهران معاصر بوده است. اما شخصیت او به عنوان «پیام‌آور نوروزی» به گونه‌های مختلف از دیرباز در سراسر ایران‌زمین روایی داشته و دارد. در نواحی گوناگون او را با نام‌های متفاوتی می‌شناسند: در خراسان و بخش‌هایی از افغانستان «بی‌بی نوروزک»، در خمین و اراک «ننه نوروز»، در کرانه‌های خلیج فارس «ماما نوروز»، در گیلان «پیر بابا» و «آروس/ عروس گلی»، در آذربایجان «ننه مریم»، در تاجیکستان و بخارای شریف و دیگر وادی‌های ورارود «ماما مروسه» و نام‌های مشهور دیگری همچون بابا نوروز و عمو نوروز.

در فرهنگ معین نوشته شده: “بابانوروز: در اصطلاح کودکان ، پیری که به شب نوروز (شب اول سال) جامه نو و شیرینی و بازیچه برای کودکان آرد. نظیر بابانوئل مسیحیان.”

فقط نمی‌دانم چرا حاجی فیروز ایرانی‌ها سیاه است و بابانوئل اروپایی‌ها،‌ سفید و ریش‌سفید؟ نمی‌دانم چرا حاجی فیروز‌های ایرانی لاغراندام و نی‌قلیونی‌اند اما بابانوئل‌های قاره سبز فربه و چاق؟ چرا حاجی فیروز ایرانی دنبال دستمزد آخر شب اما بابانوئل چشم‌آبی‌ها، کادوهای رنگارنگ به کودکان می‌بخشد؟ و این داستان نوروزهایی است که می‌آیند و می‌روند و رو سیاهی‌اش می‌ماند به ذغال.

به گزارش ایسنا،خدایا هیچ مردی را در شب عید شرمنده همسر و فرزندانش نفرما و به همه ایرانیان صبور و مومن، وسعت رزق عطا فرما.