نوازنده صلح و دوستی در شهرهای آمریکا

احتیاجی به معرفی او نیست. او از معتبرترین موسیقیدانانی است که هر ایرانی – خواسته یا ناخواسته – به آثارش گوش فرا داده. یک نماینده است؛ نماینده بخشی از فرهنگ ایران زمین. بخشی که می‌تواند مایه فخر و مباهات ما باشد. «حسین علیزاده» موسیقیدانی است که بینشی گسترده دارد و به افق‌هایی می‌نگرد که کمتر کسی توان و شهامت نگریستن به آنجا را داراست.

علیزاده این روزها در مقام نمایندگی این فرهنگ، شهرهای آمریکا را درهم می‌نوردد تا پیام صلح دوستی ایرانیان را در قالب اصوات برآمده از تار و سه تارش به گوش جهانیان برساند. این نوازنده چیره‌دست تار و سه‌تار هفتم فوریه مصادف با 19 بهمن، در شهر برکلی بداهه‌نوازی خواهد کرد و پژمان حدادی هم او را با سازهای کوبه‌ای همراهی می‌کند. حدادی از نسل جدید تنبک‌نوازان ایرانی محسوب می‌شود که موفق به نوآوری تولید صدای ملودیک از تنبک شده است. علیزاده و حدادی هفت بهمن هم در سن‌دیگو به روی صحنه رفته بودند و این در حالی است که تور کنسرت‌های «آن وآن» او پیش از این در تعدادی از شهرهای ایران توسط این دو هنرمند برگزار شده بود. شاید عده‌ای با این نظر موافق نباشند اما می‌توان با نگاهی به کارنامه هنری علیزاده این ادعا را ثابت کرد که حسین علیزاده به افق‌های نادیده شده
می‌نگرد. حجم فعالیت‌های وی ذره‌ای بر کیفیت آثارش تاثیرگذار نبوده است. از «نی‌نوا» تا به امروز، تاریخ ایران صفحاتی چند را به خود افزوده است. صفحاتی تلخ و شیرین که نام گروهی از هنرمندان از جمله علیزاده در آن ثبت و ضبط شده؛ ثبتی فراموش ناشدنی که در حافظه جمعی ملت ایران جای گرفته و هیچ‌کس توان تغییر یا حذف آن را ندارد و خاصیت هنر مستقل و ناب این‌چنین است. پس چه بهتر که نوای موسیقی علیزاده را نماینده خودآگاهی و ناخودآگاهی‌های ایران بدانیم. این توصیه‌ای است که سال‌هاست عملی شده؛ چه خواسته یا ناخواسته. حضور سال گذشته علیزاده در شهرهای کوچک و بزرگ ایران و اجرای موسیقی‌اش جانی تازه به اندام این شهرها بخشید. از جنوب ایران تا شمال. این سفرها و استقبال مردم یک نکته مهم را به ما یادآور می‌شود که آن پایندگی و پویایی هنر در لایه‌های مختلف اجتماعی ایران است. این نوازنده نوروز امسال هم در شهر لیون فرانسه روی صحنه رفت که آن اجرا هم دیدنی و شنیدنی بود. در آن کنسرت هم پژمان حدادی همراهی‌اش کرد و این دو، قطعات مختلفی از جمله قطعات آلبوم «آن و آن» را به اجرا درآوردند. با اینکه برخی هنرمندان موسیقی تمایل دارند آثار خود را در خارج از کشور ارایه دهند و این تمایل در برخی موارد تبدیل به نوعی عطش می‌شود؛ علیزاده تمرکز و انرژی خود را به شکل مساوی روی کنسرت‌های داخل (به ویژه در شهرستان‌ها) و خارج گذاشته است. راز این نوع نگاه را او پیش از این به «شرق» گفته است: «به غیر از دلایل شخصی و موقعیت داخلی، این در طبیعت فعالیت‌های هنری است که با جهان در ارتباط باشد. هنر از زمانی که آفریده می‌شود متعلق به تمامی مردم جهان است. ما این حق را برای همه غیرایرانیان قایل هستیم. برایمان بسیار طبیعی است که امروز کالایی در هالیوود تولید و فردا در تهران دیده شود. اما فکر می‌کنیم هنرمند ایرانی این حق را ندارد که تفکر خود را به دیگران ارایه دهد. دیگران با آغوشی باز این مکالمه فرهنگی و هنری را پذیرفته و به تسهیل برقراری رابطه می‌پردازند. چون ماهیت هنر قدرتمند است و بر وجوه دیگر انسانی ارجحیت دارد. هنر همیشه پیروز است، حتی بر وجوه سیاسی. شما ببینید وقتی بین دو یا چند کشور جنگ درمی‌گیرد و ارتباطات قطع می‌شود، این تنها هنر است که توسط آن مکالمه می‌تواند ادامه یابد. اما نکته دیگر این است که کنسرت در کشورهای دیگر راحت‌تر و با مشکلات کمتری برگزار می‌شود. بدون دردسر‌تر است. مثلا فستیوال‌های معتبر تمام هنرمندان سرشناس دنیا را می‌شناسند و به راحتی دعوتشان می‌کنند. برای اجرای یک برنامه هم هنرمند احتیاج به گرفتن مجوز ندارد. اما در ایران یک هنرمند پس از 50، 60 سال باید به دنبال اخذ مجوز باشد…» علیزاده همواره مورد تحسین رسانه‌های جهان بوده است. روزنامه هافینگتون‌پست، او را موسیقیدانی برای تمام مشرق‌زمین معرفی کرده و دیلی‌نیوز با اطلاق «موسیقیدان افسانه‌ای» به وی، کنسرت سال گذشته‌اش در انجمن آسیایی نیویورک را وسیله‌ای برای نزدیکی ملت‌ها به یکدیگر ارزیابی کرد. واشنگتن‌تایمز هم بابت اجرای این نوازنده در شهر واشنگتن بخشی از مطالب خود را به او اختصاص داد و او را نوازنده صلح و دوستی معرفی کرد. شماری از کنسرت‌های علیزاده با حمایت انجمن آسیایی سازمان ملل و در قالب برنامه «صداها و نواهای خلاق از مسلمانان آسیا» روی صحنه رفت.

منبع: شرق